IT engineers chala mandhi farming chestunnaru india lo secondary

[Prabhas_Fan]

4 minutes ago, timmy said:

we already had 3 acres of  mango plantation.  bought another 2 acres beside my land which is also a mango plantation. not tanuku cherukumilli  akiveedu mandal.

 

 

Nice bro

[BaabuBangaram]

5 minutes ago, timmy said:

we already had 3 acres of  mango plantation.  bought another 2 acres beside my land which is also a mango plantation. not tanuku cherukumilli  akiveedu mandal.

 

 

Akividu lo maaku chuttalu vunnaru.....

[kakatiya]

In May 2014 while working on a project in Saudi Arabia through his company, Abhishek took a break and visited the farms in Debra, Balichak and Temathani near Kolkata. This was the first time he was visiting a village.

Sowing the seeds of hope

He would reach out to the farmers and ask just two questions – 1. What are you doing? 2. What are the problems you are facing? Abhishek realized that unlike Maharashtra, Bengal had water in abundance and the soil was fertile. But the farmers were misusing the water by growing rice three times in a year.

“And what is the profit they make out of it in a year? Just Rs 30,000! It’s like 2,500 a month. There is no profit. It brings down the price. Lot of rice is getting wasted. What’s the idea? Farmers are just doing paddy the whole year that too with chemicals. The soil has lost its fertility. Input cost is increasing as they need to buy more fertilizers and pesticides every year, which increases the production cost,” he says.

---

You may also like – A Beginner’s Guide to Natural Farming From an NRI Couple Who Returned to India to Follow Their Dream

---

Abhishek learnt four main reasons behind loss in farming through his trip:

1. Farmers were growing low-value crops.
2. The yield was decreasing every year.
3. The input cost was increasing each year.
4. Soil fertility is decreasing.

After his trip Abhishek visited IIT Kharagpur to find the solutions to these problems. There he was offered work with two professors – Prof. PBS Bhadoria and Prof. DK Swain, working on a similar project. As the project was not yet started, Abhishek went back to Saudi Arabia to continue with his job. In October 2014, he received a confirmation from the professors that ‘The Food Security Project – IIT Kharagpur’ was going to start and Abhishek could be a part of it.

Abhishek immediately put down his papers and in December 2014 he came back to Kolkata. Before he started working at IIT Kharagpur, he met some agricultural startups

“Some were making smart irrigation system, some were making portable farm implements but I realized that I didn’t enjoy inventing something like this staying away from the farm, but being into the farm. I was more interested in growing. I was not an off-the-field person,” he explains.

Abhishek joined the research team at IIT Kharagpur in March 2015 and learnt about paddy farming and a few other crops with high level of farm mechanization for eight months. However, he wanted to know more about diverse farming techniques and so he decided to quit the project and jump into the field.

From October 2015 to May 2016 he travelled extensively throughout India from Meghalaya to Maharashtra and from Himachal to Karnataka. He stayed with the farmers and worked with them.

[kakatiya]

• వూహ తెలిశాక పల్లెటూళ్లను చూసింది లేదు. కానీ పచ్చని పైరుగాలిని ఆస్వాదించాలని మాత్రం ఎప్పుడూ ఉండేది. చదువుల్లో తీరిక లేకుండా ఉండటంతో ఆ అవకాశం ఎప్పుడూ దొరకలేదు. ఐదేళ్లక్రితం పెళ్లైన మొదటిసారి నాకు పల్లెటూరుకి వెళ్లే అవకాశం వచ్చింది. ఆ తరవాతే నాకు వ్యవసాయం చేయాలన్న ఆలోచనా వచ్చింది. మాది బెంగళూరు. నేను పుట్టి పెరిగిందంతా అక్కడే. ఎంఫార్మసీ పూర్తిచేసి ఓ బహుళజాతి సంస్థలో ఉద్యోగం చేసేదాన్ని. నెలకు ఎనభైవేల రూపాయలు జీతం. మా వారు అభిలాష్‌ ఐటీ ఉద్యోగి. బెంగళూరులోనే నివాసం. మా అత్తగారిది అనంతపురం జిల్లాలోని మడకశిరకి దగ్గర్లోని గుడిబండ. మా వారు ఆ వూరిని వదిలేసి నా పెళ్లయ్యేనాటికి పదిహేనేళ్లు. వూళ్లొ వ్యవసాయ భూములున్నా.. సరైన నీటి సదుపాయం లేక పంటల్ని బీడుగా పెట్టేశారు. మొదటిసారి ఇక్కడికి వచ్చినప్పుడు అనిపించింది. ఇంత పొలం ఉండి కూడా ఏమీ చేయలేకపోతున్నామే అని. అంతేకాదు పల్లెటూరు అంటే నేను వూహించుకున్న పరిస్థితి లేదు. అంతా లాభసాటి కాదని పట్టణాలకు వెళుతున్నవారే. ఒకటి రెండుసార్లు ఆ వూరికి వచ్చేసరికి ఖాళీగా ఉన్న భూముల్ని అలా వదిలేయాలని అనిపించలేదు. అదే విషయాన్ని మా వారికి చెప్పా. రెండేళ్లు గడిచినా ఏమీ చేయలేకపోయా. అయితే..
  అంతా కాదన్నారు.. మొదటి కాన్పు కోసం మళ్లీ వూరు రావాల్సి వచ్చినప్పుడు వ్యవసాయం చేయాలన్న నా ఆలోచనను అందరికీ చెప్పా. ఒకసారి ప్రయత్నించి చూస్తానన్నా. మొదట అంతా ఆశ్చర్యపోయినా.. చివరకు సరే అన్నారు. కొందరు మాత్రం ‘‘మీరేం చేస్తున్నారో తెలుస్తుందా? అంతా వ్యవసాయం కాదనుకుని నగరాలకు వలస వెళిపోతుంటేే, మీరు చక్కని ఉద్యోగాలు వదులుకుని పల్లెకు వస్తానంటున్నారు’’ అని అన్నారు. నిజంగా అది లాభసాటి అవుతుందో లేదో తెలియదు కానీ ఓ ప్రయత్నం చేయడంలో తప్పులేదు కదా అనిపించింది. పైగా వ్యవసాయం చేయడంలో విఫలం అయినా మాకున్న అనుభవంతో ఉద్యోగం తిరిగి సంపాదించుకోగలమనే నమ్మకం ఉంది. అందుకే మా నిర్ణయానికే కట్టుబడి ఉద్యోగాలకు రాజీనామా చేసి.. వూరొచ్చేశాం. బెంగళూరు లాంటి మహానగరంతో పోలిస్తే... వూళ్లొ సమస్యలుంటాయనీ.. సర్దుకుపోవాలనీ.. ఇక్కడకు వచ్చేముందే అనుకున్నాం.
  పాతిక ఎకరాల్లో.. మొత్తం పాతికెకరాల భూమి. అందులో పదిహేను ఎకరాలు ఒకే చోట. అయితే మాకు వ్యవసాయం చేసిన అనుభవం లేదు. చివరకు బాగా ఆలోచించి బోర్‌లు వేయించాలనుకున్నా. మా అదృష్టమో, మరొకటో కానీ.. ప్రకృతీ సహకరించింది. అరవై అడుగుల లోతులోనే రెండు బోర్లు పడ్డాయి. ఆ తరవాత మా నేలకు ఏవి అనుకూలమో తెలుసుకునే ప్రయత్నం చేశా. స్థానిక రైతులతో మాట్లాడితే.. సంప్రదాయ సాగు తప్ప మరేం చెప్పలేకపోయారు. అందుకే అంతర్జాలాన్నే ఆయుధంగా మలుచుకున్నాం. ముందు మొత్తం మామిడి తోట వేద్దాం అనుకున్నాం. దానికి నిర్వహణా భారం ఎక్కువ. చివరకు హైదరాబాద్‌లోని ఎల్‌బీనగర్‌లో ఓ రైతు అంజూరను పెద్ద ఎత్తున సాగుచేస్తున్నట్లు తెలిసింది. ఎలాగోలా ఆ రైతు ఫోన్‌నంబరు సంపాదించి ఆయన్ని కలిసొచ్చాం. ఆయన పంటను చూశాం. మెలకువలూ తెలుసుకున్నాం. బిందుసేద్యం పద్ధతిలో దాన్ని సాగు చేస్తున్నట్లు తెలుసుకుని వచ్చాం. దీనికి పొడి వాతావరణం, ఎండ ఎలా ఉండాలీ.. వంటి వివరాలన్నీ కనుక్కుని వచ్చాం. అదే చేయాలనుకున్నాం..

[ronitreddy]

On 4/12/2017 at 10:44 AM, Srimantudu said:

i am thinking to do the same 

Dialogues ki em thakkuva levu ani 4v annadu

[nagivator99]

k